Smutny to oręż, co nie broni się słowem

Marina Mayoral

Wzruszająca opowieść o życiu dwóch dziewczynek. Ich rodzice czynnie walczą po stronie Republiki w hiszpańskiej Wojnie Domowej i umieszczają dwunastoletnią Harmonię i sześcioletnią Rosę w sierocińcu, z dala od rodzinnego domu. Dziewczynki nie są jedynym takim przypadkiem. Po pewnym czasie wraz z innymi dziećmi trafiają na statek, którym płyną do Rosji. Dzieci źle znoszą podróż i rozstanie, są wśród nich sieroty, które nie mają już cienia nadziei na nic. Do takich należy Leon, z którym na szczęście siostry nawiązują bliską i pełną wsparcia przyjaźń. Mieszkają razem i chodzą do tej samej szkoły. Marzą o powrocie do domu. W tym czasie w Hiszpanii umiera ojciec dziewczynek, a ich dzielna matka cudem uchodzi z życiem i ucieka do Francji, a później do Buenos Aires, gdzie zarabia sprzątając domy i biura. Myśli tylko o jednym jak sprowadzić córki do siebie. Niestety zobaczy dzieci dopiero po wielu latach... Mali bohaterowie Mayoral wzbudzają podziw i wzruszenie potrafią przeciwstawić się losowi, obdarowywać miłością i wzajemnie o siebie dbać. Wbrew pozorom jest to pogodna wypełniona optymizmem jej bohaterów i napisana z prostotą historia, swego rodzaju hołd dla dzieci ofiar swoich czasów.